8/03/2009

Prems poppenkast


Gisteren een duopresentatie bij Zomergasten gezien. Uniek. Prem Radhaskishun presenteerde het programma samen met Margriet van der Linden. Prem was tegelijkertijd ook gast. Twee rollen, dat kan hij.


Mooie televisie. Prem is zo'n 'mediamannetje'. Die heeft dus veel mooie fragmenten. En veel te vertellen. Prachtige televisie.

In het laatste uur laat hij op een mooie manier zien hoe het medium volgens hem werkt. Een poppenkast, noemt Prem het. In het getoonde fragment ontvangt presentator Karel van der Graaf in 1984 in zijn show Karel twee gasten die debatteren over Suriname (zie http://www.vpro.nl/programma/zomergasten/afleveringen/42152231/items/42307141/). De camera registreert de gesprekken en sprekers netjes. Totdat een nieuwe spreker aan het woord komt en het volledig uit de hand loopt: de twee gaan op de vuist. Karel grijpt niet echt in, niemand grijpt in en een grote vechtpartij tussen de twee kemphanen breekt los.

Opvallend is dan dat de cameramensen, hiervoor nog zo attent aanwezig om alles wat er binnen de talkshow gebeurde in beeld te brengen, nu niet meer op de actie inzoomen. Wat er in de studio gebeurt is onduidelijk. Plots is er bijna niets meer te zien.

Prem legt uit dat televisie voor hem het laten zien van wat er gebeurt is, de actie dichtbij brengen. Volgens deze redenering, die ik ook volg, is een voetbalwedstrijd, een debat of een demonstratie live uitzenden meer 'televisie' dan de uitzending van een aflevering van Friends of GTST, die niet direct een gebeurtenis overbrengen. Het maakt ook weinig uit of dit om acht uur of negen uur gebeurt, het is meer de opvoering van een theaterstuk. Maar televisie kan dus ook een live-gebeurtenis zoals een voetbalwedstrijd live bij mensen thuis brengen.

Maar hoe opvallend is het dat alles dat binnen de show in 1984 gebeurt in beeld gebracht wordt, maar op het moment dat het buiten de draaiboeken en scenario's gaat en uit de hand loopt, het verslag plotsklaps stopt. Want na enkele chaotische beelden en overzichtelijke beelden verschijnt het AVRO-logo in beeld met de boodschap: "Even geduld aub." Dit mogen we dus niet zien.

Het is of een van de poppenspelers Jan Klaasen van zijn hand afwerpt, Katrijntje aan stukken scheurt en Prems 'poppenkast' omduwt. Televisie brengt de werkelijkheid over, maar stopt hier dus waar de regie ophoudt.

7/24/2009

Renners die twitteren

“Well, that wasn't a good move!!”, twittert wielrenner Levi Leipheimer. De renner van de Kazachstaanse Astanaploeg viel zelf uit in de twaalfde etappe met een gebroken pols en zit dus thuis. En dus twittert hij erop los.

Lepiheimer twittert over een actie van de inmiddels tot de enige echte kopman van de Astanaploeg gepromoveerde Spanjaard Alberto Contador. Rijdend in de gele trui, gevolgd door de gebroeders Schleck en teamgenoot Andreas Klöden, demarreert hij op de Colombière. De Schlecks kunnen hem volgen, maar de Duitser moet lossen. Resultaat: Astana’s goede kansen op de tweede en derde plaats in het eindklassement zijn verkeken.

“If Andreas finishes 4th in GC by less than 2' from 3rd, we know where he lost it. . .”, meldt Leipheimer later. En Lance Armstrong twittert: Getting lots of question why AC attacked and dropped Kloden. I still haven't figured it out either. Oh well.”

’s Avonds in het programma Avondetappe is de actie van Contador het gesprek. Domme actie of hoort dit erbij? Mart Smeets meldt elke avond trouw dat het twitteren van Armstrong geen vorm van journalistiek is. Maar deze avond gaat het vooral ook over of het gepast is wat Leipheimer doet. Je eigen teamgenoten afvallen via Twitter. Vuile was houd je binnenskamers.

Ik vraag me af of Lance Armstrong ooit beweerd heeft dat hij journalistiek bedrijft met Twitter. Vast niet. De Amerikaan gaat handig om met de mogelijkheden die de media hem bieden. De lancering van zijn nieuwe ploeg gaat via een schokkerige videoboodschap via de site Livestrong.com. Wie heeft de televisie eigenlijk nog nodig

De vuile was van Leipheimer komt dus ook naar buiten via Twitter. Toch is dit anders dan in de pers je beklag doen over interne zaken. De korte berichtjes die op Twitter verschijnen geven vaak de gedachtewereld van de gebruikers weer en kunnen diep gaan. Intieme zaken worden gepost, hoe iemand zich voelt, waar men zich bevindt of waar men mee bezig is. Via Twitter kon nu direct worden gezien hoe de directe collega’s van Contador over zijn actie dachten.

Je ziet het ook op Facebook, mensen geven in hun status hun algehele welbevinden weer. Foto’s van vakanties en communicatie met vrienden, alles is te zien. Iedereen in de etalage op internet. Leipheimer deed hetzelfde. Menig journalist put dankbaar uit deze bronnen. Maar het is niet hetzelfde als een directe quote tegenover een verslaggever. “Ik heb een nieuwe baan”, twitterde ik vorige week. Armstrong deed ongeveer hetzelfde.