Netwerk had anderhalve week geleden de documentaire ‘Liberia, Hell on Earth’ (zie onderaan bericht) in het kader van de getuigenis van Naomi Campbell in de zaak tegen de van oorlogsmisdaden verdachte ex-president van Liberia Charles Taylor. De film van de Canadese journalist en oprichter van Vice Magazine Shane Smith is opzienbarend door de afschuwelijke dingen die te zien zijn. Maar ook de manier waarop de documentaire gemaakt is roept vraagtekens op.
De film laat een bezoek zien van een Canadees camerateam aan Liberia, een van de armste landen van de wereld. Via contacten in het land weet Smith met zijn team in gesprek te komen met een aantal ex-warlords die illustere namen dragen als Bin Laden, Rambo of Butt Naked en die in de burgeroorlog in het land legers al dan niet bestaand uit kindsoldaten aanvoerden. Schokkend zijn de verhalen over kinderen die bloed drinken voordat ze de strijd ingaan, de drugsgebruikende jongens in sloppenwijken en de beelden van wanhopige prostituees in een bordeel in de sloppenwijk West-Point in Monrovia, de hoofdstad van het West-Afrikaanse land.
Gevaar
De ploeg heeft veel lef om af te reizen naar dit land, waar bijvoorbeeld ons ministerie van Buitenlandse Zaken niet-essentiële reizen voor afraadt. Smith gaat ook nog eens de gevaarlijke buurten in, maar het doel van deze reizen is niet altijd duidelijk. Smith ondergaat de gevaren als een onvolwassen puber die in een avonturenfilm is beland en gedreven door de kick er af en toe lachend een Fuck, did you see that-reactie uitgooit, alsof de ernst van wat er om hem heen gebeurt hem ontgaat.
Dat is nog tot daaraan toe, maar zorgelijk wordt het wanneer Smith met een in Liberia wonende journalist de ex-warlord Bin Laden vrijkopen. De politie heeft begrepen dat de journalisten hem willen interviewen en zetten hem snel gevangen, in de hoop er zelf een centje uit te kunnen slaan. De Canadezen werken er vrolijk aan mee, hoewel het vrijkopen van een ex-warlord nou niet bepaald onder journalistieke werkmethoden valt.
Afstand houden is er vervolgens ook niet bij. Smith gaat met zowel Bin Laden als met But Naked op stap en volgt hen in hun hedendaagse bezigheden. Zo zwaait Bin Laden de scepter in een hoerenbuurt, is But Naked inmiddels bekeerd tot het Christendom en onderwijst hij oud-kindsoldaten. Echt kritische vragen volgen er nauwelijks. Ruimte voor reflectie is hier wel als Smith opmerkt dat alhoewel But Naked een vriendelijke en charmante persoonlijkheid is dit ook de man is die verantwoordelijk is voor de dood van duizenden mensen in het door burgeroorlog zwaar getroffen land.
Eenzijdig
Maar zoals enkele kijkers op de site van Netwerk vertellen, laat Smith ook vooral de slechte beelden van het land zien. Volgens reageerder Peter van der Horst was de werkelijkheid in de wijk West-Point niet zo negatief als de beelden laten zien. En hoewel er inderdaad dus wel een werkelijkheid is die er zo uitziet, dat bewijzen de beelden immers, hangt het wel aan de documentaire van Smith: een zucht naar sensatie.
Want wat vooral ontbreekt is een andere kant aan het verhaal. De ex-warlords komen aan het woord, maar niemand biedt een weerwoord. Of niemand mag het bieden. Wat doet de VN-veiligheidsmacht daar precies? En waarom gaan ze volgend jaar weg? En waar is de stem van NGO’s of hulporganisaties? En wat denkt de regering over de beschuldiging van enkele ex-warlords dat zij de enigen zijn die de mensen nog helpen? Waarom kiest Smith er eigenlijk voor alleen de ex-generaals aan het woord te laten?
Effectbejag
Smith wil het beeld van het land vooral eendimensionaal houden, het is zijn stijl. Uit deze blogpost blijkt wel dat dit beeld blijft hangen. De documentaire is schokkend, niet alleen door bijvoorbeeld de beelden van de marteling van oud-president Samuel Doe, maar vooral door de schets van de ruwe werkelijkheid op sommige plekken en het besef van wat er gebeurd is in Liberia. De shock-doc stijl met het effectbejag van Smith werkt op zijn manier dus wel, maar verliest door de eenzijdigheid veel aan waarde. Het is veel minder een journalistiek document geworden, al zou het goed kunnen dat dit soort docu’s juist door hun aantrekkingskracht in de toekomst makkelijker geldschieters kunnen vinden dan het genuanceerd vertelde verhaal.
-Shane Smith over zijn film
8/16/2010
4/21/2010
Een dag uit het leven van een verrekte mongol
‘Hey verrekte mongol’. Zie daar de bekende uitroep van de New Kids on the Block, de serie filmpjes die te zien was op weblog Flabber en zender Comedy Central. Belangrijkste kenmerk van het groepje jongens dat gevolgd wordt is naast hun lange haren en trainingspakken hun overdreven asociale gedrag. Er wordt met niemand rekening gehouden en ze kijken nergens echt van op. Behalve als het bier op is misschien.
Grappig, die nihilistische en karikaturale humor van de New Kids. Met een beetje fantasie zou je er nog maatschappijkritiek in kunnen zien, zoals Jiskefet die had met De Proleten Johnny en Willie. Maar daarover heb ik de makers van de New Kids eigenlijk nooit gehoord.
Zaterdagnacht word ik wakker van een groep jongens die door mijn straat loopt. De een zingt, een ander is aan het juichen en werkt daarin steeds naar een climax toe. Voor de duidelijkheid: het is nacht. De straat is leeg. Een aantal jongens alleen. Visualiseer. Even klinkt nog het fijnzinnige gezang: ‘Hamas, hamas, joden aan het gas.’ Dan is het weer stil. Ze zijn weg.
De volgende morgen blijkt dat ze niet alleen gezongen hebben: een ruit in ons pand is ingegooid. Wat er precies gebeurd is, wordt niet duidelijk. Als ze een fiets in de straat gesloopt hadden, of een lantaarnpaal, was ik waarschijnlijk niet eens verbaasd geweest. Maar een ruit van een huis, waarin mensen slapen.
Vervolgens ga ik naar mijn voetbalclub. Er staat een wedstrijd op het programma tegen JSV uit Nieuwegein. Een wedstrijd die al snel uit de hand dreigt te lopen. Al in de eerste tien minuten trapt hun spits na. De scheidsrechter is coulant en geeft slechts geel. Ondanks dit wordt er door de tegenstander constant tegen hem geschreeuwd, alsof hij een thuisfluiter is. Nadat de Nieuwegeiners achter komen te staan, wordt ook hun spel fysieker.
In de tweede helft negeert de scheidsrechter een vlagsignaal van de grensrechter van de tegenstander, onze spits scoort. De vlag ging constant omhoog en de scheids vertrouwt het niet meer. Nu breekt de pleuris goed uit. Een rode kaart wegens commentaar volgt, waarop er nog meer geprotesteerd wordt. De scheidsrechter krijgt een duw en staakt uiteindelijk de wedstrijd. Een van de tegenstanders probeert nog een bal tegen hem aan te schieten en te gooien. Op weg naar de kleedkamers lachen de Nieuwegeiners. ‘Wij leren nooit joh.’Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze zichzelf ergens wel stoer vinden.
Nederland vindt de New Kids heel cool. Ik heb er hard om gelachen. Het is grof en zeer gewelddadig. Maar het is niet echt, denk ik dan. Toch als je heel goed kijkt, dan weet je dat ook de makers van het programma hun inspiratie ergens vandaan moeten halen. Want we lachen er om en vinden het mooi, maar die lompheid, die botte asociaalheid, dat gewelddadige gedrag: het ligt toch gewoon op straat, met erom heen een paar glasscherven. ‘Dat hoort niet, jonguh.’
Seizoen 3 New Kids [deel 3] | Flabber
Grappig, die nihilistische en karikaturale humor van de New Kids. Met een beetje fantasie zou je er nog maatschappijkritiek in kunnen zien, zoals Jiskefet die had met De Proleten Johnny en Willie. Maar daarover heb ik de makers van de New Kids eigenlijk nooit gehoord.
Zaterdagnacht word ik wakker van een groep jongens die door mijn straat loopt. De een zingt, een ander is aan het juichen en werkt daarin steeds naar een climax toe. Voor de duidelijkheid: het is nacht. De straat is leeg. Een aantal jongens alleen. Visualiseer. Even klinkt nog het fijnzinnige gezang: ‘Hamas, hamas, joden aan het gas.’ Dan is het weer stil. Ze zijn weg.
De volgende morgen blijkt dat ze niet alleen gezongen hebben: een ruit in ons pand is ingegooid. Wat er precies gebeurd is, wordt niet duidelijk. Als ze een fiets in de straat gesloopt hadden, of een lantaarnpaal, was ik waarschijnlijk niet eens verbaasd geweest. Maar een ruit van een huis, waarin mensen slapen.
Vervolgens ga ik naar mijn voetbalclub. Er staat een wedstrijd op het programma tegen JSV uit Nieuwegein. Een wedstrijd die al snel uit de hand dreigt te lopen. Al in de eerste tien minuten trapt hun spits na. De scheidsrechter is coulant en geeft slechts geel. Ondanks dit wordt er door de tegenstander constant tegen hem geschreeuwd, alsof hij een thuisfluiter is. Nadat de Nieuwegeiners achter komen te staan, wordt ook hun spel fysieker.
In de tweede helft negeert de scheidsrechter een vlagsignaal van de grensrechter van de tegenstander, onze spits scoort. De vlag ging constant omhoog en de scheids vertrouwt het niet meer. Nu breekt de pleuris goed uit. Een rode kaart wegens commentaar volgt, waarop er nog meer geprotesteerd wordt. De scheidsrechter krijgt een duw en staakt uiteindelijk de wedstrijd. Een van de tegenstanders probeert nog een bal tegen hem aan te schieten en te gooien. Op weg naar de kleedkamers lachen de Nieuwegeiners. ‘Wij leren nooit joh.’Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze zichzelf ergens wel stoer vinden.
Nederland vindt de New Kids heel cool. Ik heb er hard om gelachen. Het is grof en zeer gewelddadig. Maar het is niet echt, denk ik dan. Toch als je heel goed kijkt, dan weet je dat ook de makers van het programma hun inspiratie ergens vandaan moeten halen. Want we lachen er om en vinden het mooi, maar die lompheid, die botte asociaalheid, dat gewelddadige gedrag: het ligt toch gewoon op straat, met erom heen een paar glasscherven. ‘Dat hoort niet, jonguh.’
Seizoen 3 New Kids [deel 3] | Flabber
4/06/2010
Tien kilometer
Ik kijk om me heen. Het is koud. Links van me een station op een heuvel. Voor me staan huizen die wanhopig meer proberen te zijn dan nieuwbouwhuizen. Helaas. Om me heen heel veel mensen in sportieve outfits. Ze staan in de rij voor de wc, halen hun startnummer op of leveren hun tas in.
Mijn warme trui en trainingsbroek moeten nu echt uit. Het is twintig minuten voor de start. Ik loop naar de grote blauwe boog waar het startschot zo moet klinken. Je kunt niet bepaald zeggen dat heel Leidsche Rijn is uitgelopen voor de loop over tien kilometer. Misschien doen ze wat ze normaal hier ook doen. Bij de start klinkt muziek door de krakerige
geluidsinstallatie. Het staat vol, heel vol. Halverwege weet ik een plekje te bemachtigen. Na drie minuten ben ik eindelijk de start gepasseerd.
De eerste minuten gaat het over smalle paden, er is geen doorkomen aan. Om toch een redelijk snel tempo te lopen wijk ik uit naar het gras of het stuk van de weg waar zo de marathonlopers langs zullen komen. Maar hoe hard ik ook loop, Leidsche Rijn omringt me nog steeds.
Eindelijk bereiken we dan bredere wegen. In tegenstelling tot de Singelloop kan ik hier al na een kwart lopen zonder constant mensen te moeten inhalen. De route gaat langs het water bij De Meern. Een grote lange brede weg, waar de pijn in mijn linkerscheenbeen ook begint toe te nemen. Ik kan wel in mijn eigen tempo lopen nu. Utrecht lijkt nog ver.
Maar dan passeren we al het bord dat ons vertelt dat er nog slechts vijf kilometer te lopen is. Dat valt mee. Sterker nog, het gaat eenvoudig tot nu toe. Een bekende loopt plotseling langs me. Ik besluit ‘m te volgen, omdat ik met een richtpunt waarschijnlijk een stuk harder ga lopen.
Het gaat nu richting de kade van het Amsterdam-Rijnkanaal, de beklimming van de brug volgt. De bekende loopt nu naast me. Ik versnel op de brug. De beklimming gaat, maar de pijn begint nu voelbaar te worden. Ik begin te hijgen. Het teken dat mijn lichaam moe begint te worden. Maar na de burg zijn we in Utrecht. Dat wil zeggen Kanaleneiland. Opnieuw een brede weg met grote gebouwen aan weerszijden. Ik verlang terug naar de knusheid van het parcours van de Singelloop. Hier is tenminste wel genoeg ruimte. Zou mijn tempo hoog genoeg zijn? Ik loop van het ene groepje, naar het andere. Dat gaat nog wel goed.
De laatste kilometer. Ik gooi de laatste versnelling er tegenaan. De pijn. Het verlangen er te zijn. Ik draai de Croeselaan op. Langs de kant schreeuwt huisgenoot Johan me de laatste aanmoedigingen toe. Het van pijn vertrokken gezicht gaat weer in een glimlach, en een versnelling volgt. Gejuich van de mensen langs de kant. Ik hoor het, maar ik zie bijna niets meer. Het is een tunnel nu, de finishboog het uiteinde. De eindstreep is in zicht. Ik buig voorover. Kapot. 48.16 mijn eindtijd. Aangezien ik mijn begintijd niet weet, weet ik niet of ik beter was. Beter dan bij de Singelloop.
Mijn warme trui en trainingsbroek moeten nu echt uit. Het is twintig minuten voor de start. Ik loop naar de grote blauwe boog waar het startschot zo moet klinken. Je kunt niet bepaald zeggen dat heel Leidsche Rijn is uitgelopen voor de loop over tien kilometer. Misschien doen ze wat ze normaal hier ook doen. Bij de start klinkt muziek door de krakerige
geluidsinstallatie. Het staat vol, heel vol. Halverwege weet ik een plekje te bemachtigen. Na drie minuten ben ik eindelijk de start gepasseerd.
De eerste minuten gaat het over smalle paden, er is geen doorkomen aan. Om toch een redelijk snel tempo te lopen wijk ik uit naar het gras of het stuk van de weg waar zo de marathonlopers langs zullen komen. Maar hoe hard ik ook loop, Leidsche Rijn omringt me nog steeds.
Eindelijk bereiken we dan bredere wegen. In tegenstelling tot de Singelloop kan ik hier al na een kwart lopen zonder constant mensen te moeten inhalen. De route gaat langs het water bij De Meern. Een grote lange brede weg, waar de pijn in mijn linkerscheenbeen ook begint toe te nemen. Ik kan wel in mijn eigen tempo lopen nu. Utrecht lijkt nog ver.
Maar dan passeren we al het bord dat ons vertelt dat er nog slechts vijf kilometer te lopen is. Dat valt mee. Sterker nog, het gaat eenvoudig tot nu toe. Een bekende loopt plotseling langs me. Ik besluit ‘m te volgen, omdat ik met een richtpunt waarschijnlijk een stuk harder ga lopen.
Het gaat nu richting de kade van het Amsterdam-Rijnkanaal, de beklimming van de brug volgt. De bekende loopt nu naast me. Ik versnel op de brug. De beklimming gaat, maar de pijn begint nu voelbaar te worden. Ik begin te hijgen. Het teken dat mijn lichaam moe begint te worden. Maar na de burg zijn we in Utrecht. Dat wil zeggen Kanaleneiland. Opnieuw een brede weg met grote gebouwen aan weerszijden. Ik verlang terug naar de knusheid van het parcours van de Singelloop. Hier is tenminste wel genoeg ruimte. Zou mijn tempo hoog genoeg zijn? Ik loop van het ene groepje, naar het andere. Dat gaat nog wel goed.
De laatste kilometer. Ik gooi de laatste versnelling er tegenaan. De pijn. Het verlangen er te zijn. Ik draai de Croeselaan op. Langs de kant schreeuwt huisgenoot Johan me de laatste aanmoedigingen toe. Het van pijn vertrokken gezicht gaat weer in een glimlach, en een versnelling volgt. Gejuich van de mensen langs de kant. Ik hoor het, maar ik zie bijna niets meer. Het is een tunnel nu, de finishboog het uiteinde. De eindstreep is in zicht. Ik buig voorover. Kapot. 48.16 mijn eindtijd. Aangezien ik mijn begintijd niet weet, weet ik niet of ik beter was. Beter dan bij de Singelloop.
4/04/2010
Krant moet terug de bank in
Terwijl de eerste iPads in de VS net over de toonbank gaan, bestaat er bij uitgevers al een groot enthousiasme over de nieuwe gadget. Hoofdredacteur van InCT, tijdschrift over innovatief uitgeven David Huijzer noemde in zijn hoofdredactioneel commentaar de twee buzzwords van dit moment: social media en e-books. NRC Handelsblad en De Telegraaf maakten presentatiefilmpjes (zie hieronder) waarin getoond wordt hoe de krant er op een iPad uit moet gaan zien.
Bij de presentaties waren dingen te zien die je eigenlijk niet wilt zien. Simpelweg een krant afbeelden op de iPad, dat betekent dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden die het apparaat biedt. Dat doet denken aan de eerste kranten online, die er precies uitzagen als hun papieren tegenhangers. Het filmpje van De Telegraaf ziet er een stuk gelikter, maar ook veelbelovender uit. Niet het typische krantenuiterlijk, maar wel filmpjes en een foto waarop ingezoomd kan worden bij een artikel. Ronduit spectaculair was het filmpje dat tijdschrift Sports Illustrated maakte, over hun ideeën hoe het tijdschrift er op een e-reader uit zou moeten zien.
Luie stoel
Hoewel er nog genoeg vragen zijn die beantwoord moeten worden, is het enthousiasme ook goed te begrijpen. Lukt het kranten en tijdschriften namelijk via e-reader-achtige apparaten de gebruiker te bereiken, dan verovert men ook digitaal weer een plekje in de luie stoel, bank of bed, en dat heeft voordelen voor media die zich meer richten op achtergronden, duiding en analyse: op langere artikelen.
Ga maar eens na. Je zit achter je computer, rechtop, achter een bureaustoel. Je doet dit op je werk, of thuis. Een weinig comfortabele positie. Door de werkhouding verwacht je als gebruiker ook interactie. Je leest vooral kortere teksten. Filmpjes doen het ook goed. Het beeldscherm is weinig gunstig voor de ogen, langere teksten sla je veelal over.
Sitting forward
Onrealistisch? Deze gebruikssituatie wordt wel sitting forward genoemd. Hiermee wordt bedoeld een actieve houding in mediagebruik. Dit is ook de manier waarop veel mensen het internet op gaan, al heeft de laptop hier enige verandering in gebracht. Dit heeft zijn weerslag op dat wat mensen op het internet doen, bijvoorbeeld vooral korte teksten lezen. De tegenhanger heet leaning back. Dit is de meer relaxte, passieve, volgens sommigen wellicht ouderwetse vorm van mediagebruik, bijvoorbeeld hoe de meeste mensen televisie kijken, of de krant lezen.
Na een dag achter het beeldscherm is het soms lastig om ’s avonds weer achter de computer te kruipen, alleen al omdat de houding niet erg relaxed is. De laptop bracht hier al wat verandering in, die kan je ook in comfortabelere positie gebruiken. Veel content die via het internet te vinden valt blijft zo minder 'toegankelijk'. Maar sinds ik zelf een iPhone heb, bemerk ik dat ik wel veel meer lange teksten online lees. Interessante artikelen, die ik vroeger mede om bovenstaande redenen nog wel eens links liet liggen, bewaar ik nu voor ’s avonds of voor in de trein.
De gebruikerspositie of de opstelling is denk ik zeer belangrijk en bepalend voor de manier waarop je media gebruikt. Als mensen Uitzending Gemist of YouTube op hun televisie kunnen gebruiken, zal het gebruik van dit apparaat waarschijnlijk ook veranderen. De krant wordt gebruikt op een lean back manier. Die kun je meenemen in je favoriete stoel, er staan lange teksten in, achtergrondverhalen, analyses, duiding van nieuws, in tegenstelling tot de snelle prikkels van nieuwssites of bijvoorbeeld Twitter. Online draait het nog veel meer om sitting forward.
Kansen
Juist daarom bieden e-readers en de nieuwe iPad mogelijkheden. Nu zijn de apparaten aanwezig die de interessante, langere, tijdlozere content van het internet ook toegankelijk maken in een andere gebruikssituatie. De langere teksten die kranten als NRC Handelsblad of De Volkskrant aanbieden, dat wil zeggen, de achtergrondartikelen, de analyses, wil je in alle rust in een comfortabele houding lezen.
Je kunt de iPad nu niet als de oplossing te gaan zien, omdat er zoveel andere problemen zijn die nog niet opgelost zijn, bijvoorbeeld het feit dat de content nog steeds eenvoudig te kopiëren is, zoals aangetoond door Clay Shirky. Wel kunnen kranten en tijdschriften hier op digitale wijze terugkeren naar een gebruikerspositie die recht doet aan de aard van de content.
UPDATE 7 april: Sanoma's plannen voor de Autoweek op de iPad: http://www.sanomadigital.nl/en-web-Nieuws-iPad_apps.php
Bij de presentaties waren dingen te zien die je eigenlijk niet wilt zien. Simpelweg een krant afbeelden op de iPad, dat betekent dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden die het apparaat biedt. Dat doet denken aan de eerste kranten online, die er precies uitzagen als hun papieren tegenhangers. Het filmpje van De Telegraaf ziet er een stuk gelikter, maar ook veelbelovender uit. Niet het typische krantenuiterlijk, maar wel filmpjes en een foto waarop ingezoomd kan worden bij een artikel. Ronduit spectaculair was het filmpje dat tijdschrift Sports Illustrated maakte, over hun ideeën hoe het tijdschrift er op een e-reader uit zou moeten zien.
Luie stoel
Hoewel er nog genoeg vragen zijn die beantwoord moeten worden, is het enthousiasme ook goed te begrijpen. Lukt het kranten en tijdschriften namelijk via e-reader-achtige apparaten de gebruiker te bereiken, dan verovert men ook digitaal weer een plekje in de luie stoel, bank of bed, en dat heeft voordelen voor media die zich meer richten op achtergronden, duiding en analyse: op langere artikelen.
Ga maar eens na. Je zit achter je computer, rechtop, achter een bureaustoel. Je doet dit op je werk, of thuis. Een weinig comfortabele positie. Door de werkhouding verwacht je als gebruiker ook interactie. Je leest vooral kortere teksten. Filmpjes doen het ook goed. Het beeldscherm is weinig gunstig voor de ogen, langere teksten sla je veelal over.
Sitting forward
Onrealistisch? Deze gebruikssituatie wordt wel sitting forward genoemd. Hiermee wordt bedoeld een actieve houding in mediagebruik. Dit is ook de manier waarop veel mensen het internet op gaan, al heeft de laptop hier enige verandering in gebracht. Dit heeft zijn weerslag op dat wat mensen op het internet doen, bijvoorbeeld vooral korte teksten lezen. De tegenhanger heet leaning back. Dit is de meer relaxte, passieve, volgens sommigen wellicht ouderwetse vorm van mediagebruik, bijvoorbeeld hoe de meeste mensen televisie kijken, of de krant lezen.
Na een dag achter het beeldscherm is het soms lastig om ’s avonds weer achter de computer te kruipen, alleen al omdat de houding niet erg relaxed is. De laptop bracht hier al wat verandering in, die kan je ook in comfortabelere positie gebruiken. Veel content die via het internet te vinden valt blijft zo minder 'toegankelijk'. Maar sinds ik zelf een iPhone heb, bemerk ik dat ik wel veel meer lange teksten online lees. Interessante artikelen, die ik vroeger mede om bovenstaande redenen nog wel eens links liet liggen, bewaar ik nu voor ’s avonds of voor in de trein.
De gebruikerspositie of de opstelling is denk ik zeer belangrijk en bepalend voor de manier waarop je media gebruikt. Als mensen Uitzending Gemist of YouTube op hun televisie kunnen gebruiken, zal het gebruik van dit apparaat waarschijnlijk ook veranderen. De krant wordt gebruikt op een lean back manier. Die kun je meenemen in je favoriete stoel, er staan lange teksten in, achtergrondverhalen, analyses, duiding van nieuws, in tegenstelling tot de snelle prikkels van nieuwssites of bijvoorbeeld Twitter. Online draait het nog veel meer om sitting forward.
Kansen
Juist daarom bieden e-readers en de nieuwe iPad mogelijkheden. Nu zijn de apparaten aanwezig die de interessante, langere, tijdlozere content van het internet ook toegankelijk maken in een andere gebruikssituatie. De langere teksten die kranten als NRC Handelsblad of De Volkskrant aanbieden, dat wil zeggen, de achtergrondartikelen, de analyses, wil je in alle rust in een comfortabele houding lezen.
Je kunt de iPad nu niet als de oplossing te gaan zien, omdat er zoveel andere problemen zijn die nog niet opgelost zijn, bijvoorbeeld het feit dat de content nog steeds eenvoudig te kopiëren is, zoals aangetoond door Clay Shirky. Wel kunnen kranten en tijdschriften hier op digitale wijze terugkeren naar een gebruikerspositie die recht doet aan de aard van de content.
UPDATE 7 april: Sanoma's plannen voor de Autoweek op de iPad: http://www.sanomadigital.nl/en-web-Nieuws-iPad_apps.php
3/23/2010
Rellenoefening of oefenrellen?
Soms lees of hoor je een nieuwsbericht, waarbij je nog een keer moeten lezen of luisteren om te zien of je het misschien verkeerd begrepen had. Maar nee, het is echt zo. Bij een rampenoefening in de Euroborg in Groningen in november was een groep figuranten iets te overtuigend in de rol als hooligan. Ze begonnen in plaats van de daarvoor bestemde tennisballen stenen naar de politie te gooien. Drie jaar geleden gebeurde in Rotterdam hetzelfde.
Gisteren heb ik zelf zo'n oefening mogen aanschouwen. Leidse studenten waren naar de Kuip getrokken om daar mee te doen aan een oefening, ik ging mee op reportage. Een spandoek zou zogenaamd in de brand vliegen. Bepaalde groepen moest weerstand bieden. Behalve dit werden ook stadionleuzen enthousiast gekopieerd. En de ME werd soms iets te veel weerstand geboden.
Buiten het stadion ging een aantal scholieren iets te ver tegen de ME. Zij werden eruit gehaald en mochten niet meer meedoen aan de oefening. Na oefening nummer twee waagde een jongen het om vuurwerk naar de politie te gooien.
Opvallend is dat de grens tussen rellerig gedrag en spelen dat je dit gedrag vertoond behoorlijk vaag lijkt te zijn en sommigen eenvoudig van de een in de ander overgaan. Als de ME tevoorschijn komt is wat volgt meestal een kat-en-muisspel, zoals ik ook zelf heb kunnen zien bij de rellen na de UEFA-cupwinst in 2002. Gister leek dat 'spelelement' eveneens aanwezig te zijn, evenals de rol van hooligan, die de knaapjes getooid met capuchon en Feyenoordsjaal overtuigend wisten te vertolken.
Gisteren heb ik zelf zo'n oefening mogen aanschouwen. Leidse studenten waren naar de Kuip getrokken om daar mee te doen aan een oefening, ik ging mee op reportage. Een spandoek zou zogenaamd in de brand vliegen. Bepaalde groepen moest weerstand bieden. Behalve dit werden ook stadionleuzen enthousiast gekopieerd. En de ME werd soms iets te veel weerstand geboden.
Buiten het stadion ging een aantal scholieren iets te ver tegen de ME. Zij werden eruit gehaald en mochten niet meer meedoen aan de oefening. Na oefening nummer twee waagde een jongen het om vuurwerk naar de politie te gooien.
Opvallend is dat de grens tussen rellerig gedrag en spelen dat je dit gedrag vertoond behoorlijk vaag lijkt te zijn en sommigen eenvoudig van de een in de ander overgaan. Als de ME tevoorschijn komt is wat volgt meestal een kat-en-muisspel, zoals ik ook zelf heb kunnen zien bij de rellen na de UEFA-cupwinst in 2002. Gister leek dat 'spelelement' eveneens aanwezig te zijn, evenals de rol van hooligan, die de knaapjes getooid met capuchon en Feyenoordsjaal overtuigend wisten te vertolken.
2/28/2010
Almere, belangrijker dan je dacht
Het is de laatste weken niet van de televisie te slaan: Almere. De ene na de andere actualiteitenrubriek gaat er op bezoek. Het lijkt er op dat in de afgelopen weken in de media evenveel aandacht voor Almere is geweest als in de afgelopen twintig jaar.
Almere. Bekend van een prachtige campagne met een Almere, misschien best wel de gezelligste stad van Nederland-achtige slogan. Je zou er geen toeristen naartoe durven sturen. Hotspots of the Netherlands? You should visit Almere. Je ziet het al voor je. Met hun backpacks komen ze station Almere Centrum uitgelopen, hun Lonely Planet opengeslagen in de hand, nieuwsgierig om zich heen kijkend. En dan voorbijgangers vragen: ´Where is, eeeeh….`. Tja, wat eigenlijk?
Te zien op de televisiebeelden is steevast een campagneteam, meestal rondlopend op een kolossaal aandoend plein, omringd door enorme gebouwen. Ze dragen felle jassen. Het gekke: steeds lijkt er bijna niemand rond te lopen. Het is er uitgestorven als in een winkelstraat op een niet-koopzondag, maar dan wel een heel grijze. En dan maar flyeren.
Almere is een groeistad. Moet in de toekomst de derde stad van Nederland worden. Het is een van de snelst groeiende steden van Europa. Dus ja, inderdaad best wel belangrijk. Maar dat zijn slechts de bijzaken van de hausse aan media-aandacht. De gemeenteraadsverkiezingen die eraan komen zijn zijdelings een reden, het heeft er mee te maken. De werkelijke reden is: Almere heeft de PVV. Het is een van de twee steden waar de partij deelneemt aan de gemeenteraadsverkiezingen, samen met Den Haag. Bij de Europese verkiezingen wist de PVV hier de meeste stemmen binnen te halen.
Goed, ik moet toegeven, Almere, ik ben er nog nooit geweest. Heb nog nooit de trein gepakt om het te bezoeken. Dus, wat heb ik te oordelen. Kende de aangrenzende gemeente Lelystad vroeger enkel van de soap Medisch Centrum West. Kwam daar ooit toevallig, vertrok er weer snel. Maar Almere zelf, nooit geweest. Nog geen reden voor gevonden. Misschien is er na drie maart nog een reden minder om er naartoe te gaan.
2/24/2010
De Wissel is De Wissel niet meer
Ongeloof. “Er gaat iets mis. Hij rijdt in de verkeerde baan”, roept de NOS-commentator. Besef. Kramer rijdt in dezelfde baan als tegenstander Skobrev. Hij zal gediskwalificeerd worden. Tot dan toe lag hij op koers voor een gouden medaille op de tien kilometer op de Olympische Spelen, een raar hupje naar de binnenbaan maakte daar in een klap een einde aan. Weg gouden medaille.
Gisteren was ik met vele anderen getuige van een sportdrama. Een gebeurtenis die te bizar lijkt om waar te kunnen zijn. Je zou het in een verhaal niet durven op te schrijven. Was het al dramatisch dat Kramer de verkeerde baan koos, nog erger werd het toen bleek dat het op aanwijzen van zijn coach Gerard Kemkers gebeurde. Daardoor koos Kramer alsnog de binnenbaan, waar hij bij de vorige bocht ook uitgekomen was, op dat moment al met een veilige voorsprong op Lee.
De actie van Kramer doet denken aan een ander dramatisch sportmoment waarin een coach een hoofdrol speelde, dat aangeduid werd als ‘De Wissel’. In de zestigste minuut van de poulewedstrijd van Nederland tegen Tsjechië op het EK 2004 wisselt bondcoach Dick Advocaat de uitstekend spelende Robben voor Paul Bosvelt. Nederland staat op dat moment met 2-1 voor. De wedstrijd slaat om en uiteindelijk verliest het Nederlands elftal de wedstrijd met 3-2.
De reactie van Robben tijdens die wedstrijd doet denken aan die van Kramer. Uit de lichaamstaal van de vleugelspeler valt op te maken dat deze de beslissing van zijn coach niet alleen onbegrijpelijk vindt, maar ook afwijst. Het camerashot van Kramer en Kemkers vlak na de mislukte race was al even pijnlijk. Kramer praat met chef de mission Henk Gemser, wijst met zijn hoofd naar achter, waar Kemkers op de grond zit. De woede straalt van hem af. Kemkers kan op zo’n moment een aantal dingen doen: zijn emoties uiten, hij kan wezenloos voor zich uit staren, of overgaan op de orde van de dag. Gewoon, omdat je het op een dergelijk moment ook niet meer weet. Hij poetst zijn schaatsen schoon, alsof het de belangrijkste zaak van de wereld is.
Na de wissel van Robben viel een deel van de sportpers en het Nederlandse volk over de toch al niet populaire Dick Advocaat heen. Het werd als de reden van het verlies gezien. De bondscoach werd het mikpunt van spot, misschien ook wel omdat hij zijn fout niet toegaf. Advocaat kon beter bij de NS gaan werken, als hij toch zo goed kon wisselen. De Wissel, werd een begrip.
Maar na gisteren is De Wissel iets anders geworden. Qua dramatiek overstijgt de wissel van Kramer (die feitelijk geen wissel was), die van Robben. Bij de actie van Advocaat kan nooit helemaal aangetoond worden hoe de wedstrijd was afgelopen als hij Robben had laten staan. Misschien hadden de Tsjechen wel alsnog gescoord, dat blijft gissen. Maar voor Kemkers blijft er weinig te gissen over. In een split-second maakt hij een fout, Kramer verandert zijn koers en verliest.
De eerste grappen vlogen gisteren al over Twitter. Over Kramer en Kemkers die niet meer samen door de bocht kunnen. Of Kemkers nu ook van baan zal gaan wisselen. Humoristisch, zeker. Schaatsen is qua beleving niet vergelijkbaar met voetbal. En Kemkers gaf zijn fout direct toe. Maar De Wissel is De Wissel niet meer. Ik hoop voor Kemkers dat de hoon hem bespaard blijft.
1/07/2010
Het revolutionaire experiment van de UEFA
Probleem: de moeilijk waarneembaarheid van acties op het voetbalveld door de drie paar ogen van de scheids- en grensrechters op het voetbalveld.
Gevolg: Talrijke foute beslissingen met soms grote gevolgen.
Oplossing: De vijfde en zesde official. Voortaan niet drie paar, maar zes paar ogen om de acties op het voetbalveld te volgen.
Zie hier het antwoord van de Europese voetbalbond UEFA op de problemen rond de arbitrage. Onlangs kondigden ze aan door te gaan met het experiment in de Euro League. Met de toename van het gebruik van camera’s langs de velden is steeds duidelijker geworden dat de scheidsrechter en grensrechters in hun waarnemingsvermogen te kort schieten om alle acties juist te kunnen beoordelen, waardoor foute beslissingen genomen worden.
Henry
Dit kan grote gevolgen hebben. Een van de meest wrange vond onlangs plaats in de play-off voor kwalificatie voor het WK in Zuid-Afrika tussen Frankrijk en Ierland. Bij een 0-1 stand voor Ierland in de verlenging van de tweede wedstrijd beging de Fransman Thierry Henry een handsbal in het strafschopgebied van de tegenstander die de scheidsrechter ontging. Hierdoor kreeg hij de bal onder controle, kon teamgenoot William Gallas bereiken, die vervolgens scoorde. Gevolg: een 1-1 stand. Resultaat: Frankrijk naar het WK, Ierland mag thuisblijven.
Tragisch. Niet voor niets werd gesproken over Henry’s Hand van God, refererend aan die andere handsbal met grote gevolgen, in 1986. Ierland tekende protest aan en eiste een replay. De FIFA wees het protest af. Oud-international Roy Keane noemde de Ierse bond hypocriet. Bij een controversiële penalty die Ierland kreeg in een eerdere kwalificatiewedstrijd tegen Georgië, bood de Ierse bond immers ook geen replay aan, aangezien de foute beslissing hier in Iers voordeel was. Daarin heeft hij gelijk, het probleem is hiermee echter niet opgelost: door een gebrek aan waarnemingsvermogen ontstaan willekeur en oneerlijkheid in de voetbalsport.
En dat terwijl de oplossing zo voor de hand liggend lijkt: technische hulpmiddelen worden in meerdere sporten al gebruikt. Maar UEFA en Wereldvoetbalbond FIFA blijven tegen gebruik van bijvoorbeeld videobeelden. In plaats daarvan introduceerden ze het experiment met de vijfde en zesde official, die opgesteld achter de goals voor meer duidelijkheid moeten zorgen.
Onhoudbaar
Dat het niet gebruiken van videobeelden bijna onhoudbaar wordt laat het volgende voorbeeld zien. In augustus werd PSV door de vierde official op de vingers getikt omdat het op een videoscherm in het stadion tijdens de wedstrijd tegen Ajax herhalingen van acties in de wedstrijd had vertoond. Wat het extra vervelend maakte, was dat er een arbitrale dwaling te zien was. Een overtreding op PSV-er Ibrahim Affelay werd niet bestraft, Ajax kon de bal overnemen en vervolgens scoren.
De actie werd een aantal keren herhaald en PSV kreeg een vermaning van de KNVB. Dubieuze gevallen mogen niet op videoschermen herhaald worden, omdat dit een escalerende werking in het stadion kan hebben, zo luidt de UEFA-richtlijn.
Een actie wordt dus verkeerd beoordeeld door de arbitrage, we hebben de technologie om dit vrijwel direct na de actie waar te kunnen nemen, alle supporters in het stadion weten het omdat ze de herhaling gezien hebben, maar ze mogen dit eigenlijk niet weten, omdat dit een escalerende werking kan hebben. De supporter heeft in dit geval beter ‘materiaal’ tot beschikking om het geval te beoordelen dan de man die het spel moet leiden. Tja, valt dit nog langer uit te leggen?
Mensenwerk
Maar Blatter is niet te vermurwen. Scheidsrechters zijn mensen en voetbal moet een menselijke sport blijven. En dus meer mensenogen op het veld gericht. Camera’s en monitoren, dat zijn duivelsche apparaten die met menselijkheid niets van doen hebben. Of iets dergelijks.
Hieronder het fragment met Thierry Henry. Kijk er nog maar eens goed naar. Het is vierentwintig jaar na de hand van God, de wereld is veranderd, maar het voetbal is hetzelfde gebleven. Hooguit ietsje sneller en met verschillende kleuren voetbalschoenen.. En met Blatter aan de macht zal er ook zo gauw niets veranderen, zo maakte hij op dit gebied duidelijk. En dus is voetbal in 2010 nog steeds een sport waar God zonder problemen met een handsbal het eindresultaat kan beïnvloeden.
Gevolg: Talrijke foute beslissingen met soms grote gevolgen.
Oplossing: De vijfde en zesde official. Voortaan niet drie paar, maar zes paar ogen om de acties op het voetbalveld te volgen.
Zie hier het antwoord van de Europese voetbalbond UEFA op de problemen rond de arbitrage. Onlangs kondigden ze aan door te gaan met het experiment in de Euro League. Met de toename van het gebruik van camera’s langs de velden is steeds duidelijker geworden dat de scheidsrechter en grensrechters in hun waarnemingsvermogen te kort schieten om alle acties juist te kunnen beoordelen, waardoor foute beslissingen genomen worden.
Henry
Dit kan grote gevolgen hebben. Een van de meest wrange vond onlangs plaats in de play-off voor kwalificatie voor het WK in Zuid-Afrika tussen Frankrijk en Ierland. Bij een 0-1 stand voor Ierland in de verlenging van de tweede wedstrijd beging de Fransman Thierry Henry een handsbal in het strafschopgebied van de tegenstander die de scheidsrechter ontging. Hierdoor kreeg hij de bal onder controle, kon teamgenoot William Gallas bereiken, die vervolgens scoorde. Gevolg: een 1-1 stand. Resultaat: Frankrijk naar het WK, Ierland mag thuisblijven.
Tragisch. Niet voor niets werd gesproken over Henry’s Hand van God, refererend aan die andere handsbal met grote gevolgen, in 1986. Ierland tekende protest aan en eiste een replay. De FIFA wees het protest af. Oud-international Roy Keane noemde de Ierse bond hypocriet. Bij een controversiële penalty die Ierland kreeg in een eerdere kwalificatiewedstrijd tegen Georgië, bood de Ierse bond immers ook geen replay aan, aangezien de foute beslissing hier in Iers voordeel was. Daarin heeft hij gelijk, het probleem is hiermee echter niet opgelost: door een gebrek aan waarnemingsvermogen ontstaan willekeur en oneerlijkheid in de voetbalsport.
En dat terwijl de oplossing zo voor de hand liggend lijkt: technische hulpmiddelen worden in meerdere sporten al gebruikt. Maar UEFA en Wereldvoetbalbond FIFA blijven tegen gebruik van bijvoorbeeld videobeelden. In plaats daarvan introduceerden ze het experiment met de vijfde en zesde official, die opgesteld achter de goals voor meer duidelijkheid moeten zorgen.
Onhoudbaar
Dat het niet gebruiken van videobeelden bijna onhoudbaar wordt laat het volgende voorbeeld zien. In augustus werd PSV door de vierde official op de vingers getikt omdat het op een videoscherm in het stadion tijdens de wedstrijd tegen Ajax herhalingen van acties in de wedstrijd had vertoond. Wat het extra vervelend maakte, was dat er een arbitrale dwaling te zien was. Een overtreding op PSV-er Ibrahim Affelay werd niet bestraft, Ajax kon de bal overnemen en vervolgens scoren.
De actie werd een aantal keren herhaald en PSV kreeg een vermaning van de KNVB. Dubieuze gevallen mogen niet op videoschermen herhaald worden, omdat dit een escalerende werking in het stadion kan hebben, zo luidt de UEFA-richtlijn.
Een actie wordt dus verkeerd beoordeeld door de arbitrage, we hebben de technologie om dit vrijwel direct na de actie waar te kunnen nemen, alle supporters in het stadion weten het omdat ze de herhaling gezien hebben, maar ze mogen dit eigenlijk niet weten, omdat dit een escalerende werking kan hebben. De supporter heeft in dit geval beter ‘materiaal’ tot beschikking om het geval te beoordelen dan de man die het spel moet leiden. Tja, valt dit nog langer uit te leggen?
Mensenwerk
Maar Blatter is niet te vermurwen. Scheidsrechters zijn mensen en voetbal moet een menselijke sport blijven. En dus meer mensenogen op het veld gericht. Camera’s en monitoren, dat zijn duivelsche apparaten die met menselijkheid niets van doen hebben. Of iets dergelijks.
Hieronder het fragment met Thierry Henry. Kijk er nog maar eens goed naar. Het is vierentwintig jaar na de hand van God, de wereld is veranderd, maar het voetbal is hetzelfde gebleven. Hooguit ietsje sneller en met verschillende kleuren voetbalschoenen.. En met Blatter aan de macht zal er ook zo gauw niets veranderen, zo maakte hij op dit gebied duidelijk. En dus is voetbal in 2010 nog steeds een sport waar God zonder problemen met een handsbal het eindresultaat kan beïnvloeden.
Subscribe to:
Posts (Atom)