‘Hey verrekte mongol’. Zie daar de bekende uitroep van de New Kids on the Block, de serie filmpjes die te zien was op weblog Flabber en zender Comedy Central. Belangrijkste kenmerk van het groepje jongens dat gevolgd wordt is naast hun lange haren en trainingspakken hun overdreven asociale gedrag. Er wordt met niemand rekening gehouden en ze kijken nergens echt van op. Behalve als het bier op is misschien.
Grappig, die nihilistische en karikaturale humor van de New Kids. Met een beetje fantasie zou je er nog maatschappijkritiek in kunnen zien, zoals Jiskefet die had met De Proleten Johnny en Willie. Maar daarover heb ik de makers van de New Kids eigenlijk nooit gehoord.
Zaterdagnacht word ik wakker van een groep jongens die door mijn straat loopt. De een zingt, een ander is aan het juichen en werkt daarin steeds naar een climax toe. Voor de duidelijkheid: het is nacht. De straat is leeg. Een aantal jongens alleen. Visualiseer. Even klinkt nog het fijnzinnige gezang: ‘Hamas, hamas, joden aan het gas.’ Dan is het weer stil. Ze zijn weg.
De volgende morgen blijkt dat ze niet alleen gezongen hebben: een ruit in ons pand is ingegooid. Wat er precies gebeurd is, wordt niet duidelijk. Als ze een fiets in de straat gesloopt hadden, of een lantaarnpaal, was ik waarschijnlijk niet eens verbaasd geweest. Maar een ruit van een huis, waarin mensen slapen.
Vervolgens ga ik naar mijn voetbalclub. Er staat een wedstrijd op het programma tegen JSV uit Nieuwegein. Een wedstrijd die al snel uit de hand dreigt te lopen. Al in de eerste tien minuten trapt hun spits na. De scheidsrechter is coulant en geeft slechts geel. Ondanks dit wordt er door de tegenstander constant tegen hem geschreeuwd, alsof hij een thuisfluiter is. Nadat de Nieuwegeiners achter komen te staan, wordt ook hun spel fysieker.
In de tweede helft negeert de scheidsrechter een vlagsignaal van de grensrechter van de tegenstander, onze spits scoort. De vlag ging constant omhoog en de scheids vertrouwt het niet meer. Nu breekt de pleuris goed uit. Een rode kaart wegens commentaar volgt, waarop er nog meer geprotesteerd wordt. De scheidsrechter krijgt een duw en staakt uiteindelijk de wedstrijd. Een van de tegenstanders probeert nog een bal tegen hem aan te schieten en te gooien. Op weg naar de kleedkamers lachen de Nieuwegeiners. ‘Wij leren nooit joh.’Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze zichzelf ergens wel stoer vinden.
Nederland vindt de New Kids heel cool. Ik heb er hard om gelachen. Het is grof en zeer gewelddadig. Maar het is niet echt, denk ik dan. Toch als je heel goed kijkt, dan weet je dat ook de makers van het programma hun inspiratie ergens vandaan moeten halen. Want we lachen er om en vinden het mooi, maar die lompheid, die botte asociaalheid, dat gewelddadige gedrag: het ligt toch gewoon op straat, met erom heen een paar glasscherven. ‘Dat hoort niet, jonguh.’
Seizoen 3 New Kids [deel 3] | Flabber
4/06/2010
Tien kilometer
Ik kijk om me heen. Het is koud. Links van me een station op een heuvel. Voor me staan huizen die wanhopig meer proberen te zijn dan nieuwbouwhuizen. Helaas. Om me heen heel veel mensen in sportieve outfits. Ze staan in de rij voor de wc, halen hun startnummer op of leveren hun tas in.
Mijn warme trui en trainingsbroek moeten nu echt uit. Het is twintig minuten voor de start. Ik loop naar de grote blauwe boog waar het startschot zo moet klinken. Je kunt niet bepaald zeggen dat heel Leidsche Rijn is uitgelopen voor de loop over tien kilometer. Misschien doen ze wat ze normaal hier ook doen. Bij de start klinkt muziek door de krakerige
geluidsinstallatie. Het staat vol, heel vol. Halverwege weet ik een plekje te bemachtigen. Na drie minuten ben ik eindelijk de start gepasseerd.
De eerste minuten gaat het over smalle paden, er is geen doorkomen aan. Om toch een redelijk snel tempo te lopen wijk ik uit naar het gras of het stuk van de weg waar zo de marathonlopers langs zullen komen. Maar hoe hard ik ook loop, Leidsche Rijn omringt me nog steeds.
Eindelijk bereiken we dan bredere wegen. In tegenstelling tot de Singelloop kan ik hier al na een kwart lopen zonder constant mensen te moeten inhalen. De route gaat langs het water bij De Meern. Een grote lange brede weg, waar de pijn in mijn linkerscheenbeen ook begint toe te nemen. Ik kan wel in mijn eigen tempo lopen nu. Utrecht lijkt nog ver.
Maar dan passeren we al het bord dat ons vertelt dat er nog slechts vijf kilometer te lopen is. Dat valt mee. Sterker nog, het gaat eenvoudig tot nu toe. Een bekende loopt plotseling langs me. Ik besluit ‘m te volgen, omdat ik met een richtpunt waarschijnlijk een stuk harder ga lopen.
Het gaat nu richting de kade van het Amsterdam-Rijnkanaal, de beklimming van de brug volgt. De bekende loopt nu naast me. Ik versnel op de brug. De beklimming gaat, maar de pijn begint nu voelbaar te worden. Ik begin te hijgen. Het teken dat mijn lichaam moe begint te worden. Maar na de burg zijn we in Utrecht. Dat wil zeggen Kanaleneiland. Opnieuw een brede weg met grote gebouwen aan weerszijden. Ik verlang terug naar de knusheid van het parcours van de Singelloop. Hier is tenminste wel genoeg ruimte. Zou mijn tempo hoog genoeg zijn? Ik loop van het ene groepje, naar het andere. Dat gaat nog wel goed.
De laatste kilometer. Ik gooi de laatste versnelling er tegenaan. De pijn. Het verlangen er te zijn. Ik draai de Croeselaan op. Langs de kant schreeuwt huisgenoot Johan me de laatste aanmoedigingen toe. Het van pijn vertrokken gezicht gaat weer in een glimlach, en een versnelling volgt. Gejuich van de mensen langs de kant. Ik hoor het, maar ik zie bijna niets meer. Het is een tunnel nu, de finishboog het uiteinde. De eindstreep is in zicht. Ik buig voorover. Kapot. 48.16 mijn eindtijd. Aangezien ik mijn begintijd niet weet, weet ik niet of ik beter was. Beter dan bij de Singelloop.
Mijn warme trui en trainingsbroek moeten nu echt uit. Het is twintig minuten voor de start. Ik loop naar de grote blauwe boog waar het startschot zo moet klinken. Je kunt niet bepaald zeggen dat heel Leidsche Rijn is uitgelopen voor de loop over tien kilometer. Misschien doen ze wat ze normaal hier ook doen. Bij de start klinkt muziek door de krakerige
geluidsinstallatie. Het staat vol, heel vol. Halverwege weet ik een plekje te bemachtigen. Na drie minuten ben ik eindelijk de start gepasseerd.
De eerste minuten gaat het over smalle paden, er is geen doorkomen aan. Om toch een redelijk snel tempo te lopen wijk ik uit naar het gras of het stuk van de weg waar zo de marathonlopers langs zullen komen. Maar hoe hard ik ook loop, Leidsche Rijn omringt me nog steeds.
Eindelijk bereiken we dan bredere wegen. In tegenstelling tot de Singelloop kan ik hier al na een kwart lopen zonder constant mensen te moeten inhalen. De route gaat langs het water bij De Meern. Een grote lange brede weg, waar de pijn in mijn linkerscheenbeen ook begint toe te nemen. Ik kan wel in mijn eigen tempo lopen nu. Utrecht lijkt nog ver.
Maar dan passeren we al het bord dat ons vertelt dat er nog slechts vijf kilometer te lopen is. Dat valt mee. Sterker nog, het gaat eenvoudig tot nu toe. Een bekende loopt plotseling langs me. Ik besluit ‘m te volgen, omdat ik met een richtpunt waarschijnlijk een stuk harder ga lopen.
Het gaat nu richting de kade van het Amsterdam-Rijnkanaal, de beklimming van de brug volgt. De bekende loopt nu naast me. Ik versnel op de brug. De beklimming gaat, maar de pijn begint nu voelbaar te worden. Ik begin te hijgen. Het teken dat mijn lichaam moe begint te worden. Maar na de burg zijn we in Utrecht. Dat wil zeggen Kanaleneiland. Opnieuw een brede weg met grote gebouwen aan weerszijden. Ik verlang terug naar de knusheid van het parcours van de Singelloop. Hier is tenminste wel genoeg ruimte. Zou mijn tempo hoog genoeg zijn? Ik loop van het ene groepje, naar het andere. Dat gaat nog wel goed.
De laatste kilometer. Ik gooi de laatste versnelling er tegenaan. De pijn. Het verlangen er te zijn. Ik draai de Croeselaan op. Langs de kant schreeuwt huisgenoot Johan me de laatste aanmoedigingen toe. Het van pijn vertrokken gezicht gaat weer in een glimlach, en een versnelling volgt. Gejuich van de mensen langs de kant. Ik hoor het, maar ik zie bijna niets meer. Het is een tunnel nu, de finishboog het uiteinde. De eindstreep is in zicht. Ik buig voorover. Kapot. 48.16 mijn eindtijd. Aangezien ik mijn begintijd niet weet, weet ik niet of ik beter was. Beter dan bij de Singelloop.
4/04/2010
Krant moet terug de bank in
Terwijl de eerste iPads in de VS net over de toonbank gaan, bestaat er bij uitgevers al een groot enthousiasme over de nieuwe gadget. Hoofdredacteur van InCT, tijdschrift over innovatief uitgeven David Huijzer noemde in zijn hoofdredactioneel commentaar de twee buzzwords van dit moment: social media en e-books. NRC Handelsblad en De Telegraaf maakten presentatiefilmpjes (zie hieronder) waarin getoond wordt hoe de krant er op een iPad uit moet gaan zien.
Bij de presentaties waren dingen te zien die je eigenlijk niet wilt zien. Simpelweg een krant afbeelden op de iPad, dat betekent dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden die het apparaat biedt. Dat doet denken aan de eerste kranten online, die er precies uitzagen als hun papieren tegenhangers. Het filmpje van De Telegraaf ziet er een stuk gelikter, maar ook veelbelovender uit. Niet het typische krantenuiterlijk, maar wel filmpjes en een foto waarop ingezoomd kan worden bij een artikel. Ronduit spectaculair was het filmpje dat tijdschrift Sports Illustrated maakte, over hun ideeën hoe het tijdschrift er op een e-reader uit zou moeten zien.
Luie stoel
Hoewel er nog genoeg vragen zijn die beantwoord moeten worden, is het enthousiasme ook goed te begrijpen. Lukt het kranten en tijdschriften namelijk via e-reader-achtige apparaten de gebruiker te bereiken, dan verovert men ook digitaal weer een plekje in de luie stoel, bank of bed, en dat heeft voordelen voor media die zich meer richten op achtergronden, duiding en analyse: op langere artikelen.
Ga maar eens na. Je zit achter je computer, rechtop, achter een bureaustoel. Je doet dit op je werk, of thuis. Een weinig comfortabele positie. Door de werkhouding verwacht je als gebruiker ook interactie. Je leest vooral kortere teksten. Filmpjes doen het ook goed. Het beeldscherm is weinig gunstig voor de ogen, langere teksten sla je veelal over.
Sitting forward
Onrealistisch? Deze gebruikssituatie wordt wel sitting forward genoemd. Hiermee wordt bedoeld een actieve houding in mediagebruik. Dit is ook de manier waarop veel mensen het internet op gaan, al heeft de laptop hier enige verandering in gebracht. Dit heeft zijn weerslag op dat wat mensen op het internet doen, bijvoorbeeld vooral korte teksten lezen. De tegenhanger heet leaning back. Dit is de meer relaxte, passieve, volgens sommigen wellicht ouderwetse vorm van mediagebruik, bijvoorbeeld hoe de meeste mensen televisie kijken, of de krant lezen.
Na een dag achter het beeldscherm is het soms lastig om ’s avonds weer achter de computer te kruipen, alleen al omdat de houding niet erg relaxed is. De laptop bracht hier al wat verandering in, die kan je ook in comfortabelere positie gebruiken. Veel content die via het internet te vinden valt blijft zo minder 'toegankelijk'. Maar sinds ik zelf een iPhone heb, bemerk ik dat ik wel veel meer lange teksten online lees. Interessante artikelen, die ik vroeger mede om bovenstaande redenen nog wel eens links liet liggen, bewaar ik nu voor ’s avonds of voor in de trein.
De gebruikerspositie of de opstelling is denk ik zeer belangrijk en bepalend voor de manier waarop je media gebruikt. Als mensen Uitzending Gemist of YouTube op hun televisie kunnen gebruiken, zal het gebruik van dit apparaat waarschijnlijk ook veranderen. De krant wordt gebruikt op een lean back manier. Die kun je meenemen in je favoriete stoel, er staan lange teksten in, achtergrondverhalen, analyses, duiding van nieuws, in tegenstelling tot de snelle prikkels van nieuwssites of bijvoorbeeld Twitter. Online draait het nog veel meer om sitting forward.
Kansen
Juist daarom bieden e-readers en de nieuwe iPad mogelijkheden. Nu zijn de apparaten aanwezig die de interessante, langere, tijdlozere content van het internet ook toegankelijk maken in een andere gebruikssituatie. De langere teksten die kranten als NRC Handelsblad of De Volkskrant aanbieden, dat wil zeggen, de achtergrondartikelen, de analyses, wil je in alle rust in een comfortabele houding lezen.
Je kunt de iPad nu niet als de oplossing te gaan zien, omdat er zoveel andere problemen zijn die nog niet opgelost zijn, bijvoorbeeld het feit dat de content nog steeds eenvoudig te kopiëren is, zoals aangetoond door Clay Shirky. Wel kunnen kranten en tijdschriften hier op digitale wijze terugkeren naar een gebruikerspositie die recht doet aan de aard van de content.
UPDATE 7 april: Sanoma's plannen voor de Autoweek op de iPad: http://www.sanomadigital.nl/en-web-Nieuws-iPad_apps.php
Bij de presentaties waren dingen te zien die je eigenlijk niet wilt zien. Simpelweg een krant afbeelden op de iPad, dat betekent dat er geen gebruik gemaakt wordt van de mogelijkheden die het apparaat biedt. Dat doet denken aan de eerste kranten online, die er precies uitzagen als hun papieren tegenhangers. Het filmpje van De Telegraaf ziet er een stuk gelikter, maar ook veelbelovender uit. Niet het typische krantenuiterlijk, maar wel filmpjes en een foto waarop ingezoomd kan worden bij een artikel. Ronduit spectaculair was het filmpje dat tijdschrift Sports Illustrated maakte, over hun ideeën hoe het tijdschrift er op een e-reader uit zou moeten zien.
Luie stoel
Hoewel er nog genoeg vragen zijn die beantwoord moeten worden, is het enthousiasme ook goed te begrijpen. Lukt het kranten en tijdschriften namelijk via e-reader-achtige apparaten de gebruiker te bereiken, dan verovert men ook digitaal weer een plekje in de luie stoel, bank of bed, en dat heeft voordelen voor media die zich meer richten op achtergronden, duiding en analyse: op langere artikelen.
Ga maar eens na. Je zit achter je computer, rechtop, achter een bureaustoel. Je doet dit op je werk, of thuis. Een weinig comfortabele positie. Door de werkhouding verwacht je als gebruiker ook interactie. Je leest vooral kortere teksten. Filmpjes doen het ook goed. Het beeldscherm is weinig gunstig voor de ogen, langere teksten sla je veelal over.
Sitting forward
Onrealistisch? Deze gebruikssituatie wordt wel sitting forward genoemd. Hiermee wordt bedoeld een actieve houding in mediagebruik. Dit is ook de manier waarop veel mensen het internet op gaan, al heeft de laptop hier enige verandering in gebracht. Dit heeft zijn weerslag op dat wat mensen op het internet doen, bijvoorbeeld vooral korte teksten lezen. De tegenhanger heet leaning back. Dit is de meer relaxte, passieve, volgens sommigen wellicht ouderwetse vorm van mediagebruik, bijvoorbeeld hoe de meeste mensen televisie kijken, of de krant lezen.
Na een dag achter het beeldscherm is het soms lastig om ’s avonds weer achter de computer te kruipen, alleen al omdat de houding niet erg relaxed is. De laptop bracht hier al wat verandering in, die kan je ook in comfortabelere positie gebruiken. Veel content die via het internet te vinden valt blijft zo minder 'toegankelijk'. Maar sinds ik zelf een iPhone heb, bemerk ik dat ik wel veel meer lange teksten online lees. Interessante artikelen, die ik vroeger mede om bovenstaande redenen nog wel eens links liet liggen, bewaar ik nu voor ’s avonds of voor in de trein.
De gebruikerspositie of de opstelling is denk ik zeer belangrijk en bepalend voor de manier waarop je media gebruikt. Als mensen Uitzending Gemist of YouTube op hun televisie kunnen gebruiken, zal het gebruik van dit apparaat waarschijnlijk ook veranderen. De krant wordt gebruikt op een lean back manier. Die kun je meenemen in je favoriete stoel, er staan lange teksten in, achtergrondverhalen, analyses, duiding van nieuws, in tegenstelling tot de snelle prikkels van nieuwssites of bijvoorbeeld Twitter. Online draait het nog veel meer om sitting forward.
Kansen
Juist daarom bieden e-readers en de nieuwe iPad mogelijkheden. Nu zijn de apparaten aanwezig die de interessante, langere, tijdlozere content van het internet ook toegankelijk maken in een andere gebruikssituatie. De langere teksten die kranten als NRC Handelsblad of De Volkskrant aanbieden, dat wil zeggen, de achtergrondartikelen, de analyses, wil je in alle rust in een comfortabele houding lezen.
Je kunt de iPad nu niet als de oplossing te gaan zien, omdat er zoveel andere problemen zijn die nog niet opgelost zijn, bijvoorbeeld het feit dat de content nog steeds eenvoudig te kopiëren is, zoals aangetoond door Clay Shirky. Wel kunnen kranten en tijdschriften hier op digitale wijze terugkeren naar een gebruikerspositie die recht doet aan de aard van de content.
UPDATE 7 april: Sanoma's plannen voor de Autoweek op de iPad: http://www.sanomadigital.nl/en-web-Nieuws-iPad_apps.php
Subscribe to:
Posts (Atom)