De tweede ‘partij’ van Nederland. Tenminste, dat zeggen de peilingen. Veelvuldig is Rita Verdonk in het nieuws. Iedere keer als ze weer meer zetels lijkt te hebben. En woensdag nog, toen ze bij Knevel en Van den Brink vertelde dat haar beveiliging wordt teruggeschroefd. Dat Rita groot ging worden toen ze de VVD verliet en een eigen beweging startte, viel te verwachten. Maar nu is Verdonk in de polls groter dan de VVD, laat ze de PvdA zelfs achter zich.
Trots op Nederland. Het blijft raar dat Rita al trots op Nederland is voor het EK goed en wel begonnen is. We hebben enkel oefenwedstrijden tegen Denemarken en Wales achter de rug. Maar dan nog. Trots op Nederland. Zou ons land er echt iets aan hebben als we onszelf op de borst kunnen slaan, tevreden zijn? Rita lijkt in ieder geval erg trots, staand aan het roer, de nationale driekleur op de achtergrond.
Ben ik zelf eigenlijk trots op Nederland? Misschien. Ik vind dat we het hier goed voor elkaar hebben, het is een mooi land om in te wonen. Ik houd niet zo van mensen die veel te zeuren hebben over Nederland, dat het hier allemaal zo’n puinhoop is. Waar ze dan liever zouden willen wonen? Nou, Spanje bijvoorbeeld. Benidorm, daar zijn ze ‘verleden jaar’ op vakantie geweest en daar was alles toch echt veel beter.
Het EK-journaal laat donderdag zien dat Wesley Sneijder geblesseerd raakt tijdens de training. Of eigenlijk is het niet te zien, want de training is besloten. Dat is het moment dat de NOS-verslaggevers in hoge bomen rond het stadion klimmen en zo het gebeuren toch vastleggen. Sneijder zit achter een boom. Ineens is hij verdwenen van de training. Wat betekent dit voor de kansen van het Nederlands elftal?
En terwijl Trots op Nederland in de peilingen stijgt, word ik steeds iets minder trots op Nederland. Maar ook dat verandert. De blessure van Sneijder blijkt mee te vallen. De eerste wedstrijd op het EK tegen de Italianen wordt winnend afgesloten. Frankrijk moet er ook aan geloven. Op zondag 29 juni wordt Nederland Europees kampioen, twintig jaar na dat andere grote voetbalsucces in onze historie. Trots loop ik over straat, een oranje sjaal om mijn nek geknoopt. Nog niet op de hoogte van de politieke barometer van week 27. TON stijgt weer: dertig zetels.
6/07/2008
Hazes is Hazes
Vrijdagavond in de Boedha. Een buurtkroeg in Amsterdam, Oud-Zuid. Het behang is iets te kitsch, de verlichting van de flessen achter de bar iets te glad, de kroeg heeft net niet de hipheid die het wil hebben. Aanwezig: drie stamgasten, twee barvrouwen, mijn vrienden en ik. Eén gast staat iets te dronken aan de bar en gooit er soms een voorzichtig danspasje uit. De twee andere stamgasten gaan volledig op in het spel van hun gokkasten.
Ik bestel vier bier terwijl de man aan de bar contact met me zoekt. Hazes moet gedraaid worden, vindt hij. De barvrouw begint onmiddellijk een lofzang op de overleden zanger. Ze is het volledig met de stamgast eens en pakt een cd van André. Hij is fantastisch. En binnenkort gaat ze naar een concert waar andere artiesten Hazes-nummers zullen doen.
“Nou die Xander deed het destijds best aardig”, knoop ik een gesprekje aan. Dat is ze met me eens. Maar deze vrouw vindt het nog elke dag erg dat hij er niet meer is. En is er langzamerhand niet al eens een waardige opvolger, vraag ik. Tja, dat ligt toch moeilijk. “Hazes is Hazes”, zegt ze resoluut.
Heldenverering. Wie dacht dat Nederlanders nuchter waren, werd in 2004 lelijk verrast. Een heel voetbalstadion en nog wel meer stond op z’n kop vanwege de dood van de populaire volkszanger, of zanger van het levenslied zo u wilt. Nu is er een standbeeld en zijn er mensen die hem missen.
Zelf heb ik nooit echt helden gehad. Misschien mijn opa. Of voetballer Paolo Maldini, want die was linksback en ik ook. Maar verder… Maar daar lijkt nu verandering in gekomen. Want nu luister ik de muziek van Amy. Dat is haar voornaam en Winehouse haar achternaam. En die doet volledig recht aan haar. Ik weet niet hoe veel keer per week ik luister en hoe lang al, maar vervelen doet het nog lang niet.
Zaterdagavond zie ik op televisie een optreden van haar in Londen. Ik ben nieuwsgierig, want ik ken alleen haar cd. Dit moet nog in haar betere periode zijn geweest. Echt goed gaat het nu niet met haar, sinds ze lijkt op een wandelend drankorgel. Maar ook hier komt ze te laat, maakt ze na een paar nummers al het gebaar dat ik altijd naar mijn vrienden als ik vraag of ze bier willen hebben en staat ze wat wankelend op het podium. Ondertussen zingt ze met flinke uithalen en wiebelt ze op haar benen, iets wat waarschijnlijk op dansen moet lijken.
Na drie nummers kan ik het niet langer aanzien en -horen. Is dit het nou? Vinden de mensen in de zaal het echt leuk? En zou ik eigenlijk wel ooit naar een optreden van haar toe willen?
Nee, ik wil mijn mooie illusie liever in stand houden, ik luister alleen de cd. En omdat het me onduidelijk is hoe lang Amy Winehouse het nog zal maken begin ik alvast met de heldenverering. Want of er ooit nog een cd van Amy komt? De tijd zal het leren. En of er dan een waardig vervanger zal opstaan? Ik weet het niet. Amy is Amy.
Ik bestel vier bier terwijl de man aan de bar contact met me zoekt. Hazes moet gedraaid worden, vindt hij. De barvrouw begint onmiddellijk een lofzang op de overleden zanger. Ze is het volledig met de stamgast eens en pakt een cd van André. Hij is fantastisch. En binnenkort gaat ze naar een concert waar andere artiesten Hazes-nummers zullen doen.
“Nou die Xander deed het destijds best aardig”, knoop ik een gesprekje aan. Dat is ze met me eens. Maar deze vrouw vindt het nog elke dag erg dat hij er niet meer is. En is er langzamerhand niet al eens een waardige opvolger, vraag ik. Tja, dat ligt toch moeilijk. “Hazes is Hazes”, zegt ze resoluut.
Heldenverering. Wie dacht dat Nederlanders nuchter waren, werd in 2004 lelijk verrast. Een heel voetbalstadion en nog wel meer stond op z’n kop vanwege de dood van de populaire volkszanger, of zanger van het levenslied zo u wilt. Nu is er een standbeeld en zijn er mensen die hem missen.
Zelf heb ik nooit echt helden gehad. Misschien mijn opa. Of voetballer Paolo Maldini, want die was linksback en ik ook. Maar verder… Maar daar lijkt nu verandering in gekomen. Want nu luister ik de muziek van Amy. Dat is haar voornaam en Winehouse haar achternaam. En die doet volledig recht aan haar. Ik weet niet hoe veel keer per week ik luister en hoe lang al, maar vervelen doet het nog lang niet.
Zaterdagavond zie ik op televisie een optreden van haar in Londen. Ik ben nieuwsgierig, want ik ken alleen haar cd. Dit moet nog in haar betere periode zijn geweest. Echt goed gaat het nu niet met haar, sinds ze lijkt op een wandelend drankorgel. Maar ook hier komt ze te laat, maakt ze na een paar nummers al het gebaar dat ik altijd naar mijn vrienden als ik vraag of ze bier willen hebben en staat ze wat wankelend op het podium. Ondertussen zingt ze met flinke uithalen en wiebelt ze op haar benen, iets wat waarschijnlijk op dansen moet lijken.
Na drie nummers kan ik het niet langer aanzien en -horen. Is dit het nou? Vinden de mensen in de zaal het echt leuk? En zou ik eigenlijk wel ooit naar een optreden van haar toe willen?
Nee, ik wil mijn mooie illusie liever in stand houden, ik luister alleen de cd. En omdat het me onduidelijk is hoe lang Amy Winehouse het nog zal maken begin ik alvast met de heldenverering. Want of er ooit nog een cd van Amy komt? De tijd zal het leren. En of er dan een waardig vervanger zal opstaan? Ik weet het niet. Amy is Amy.
Subscribe to:
Posts (Atom)