Hazes is Hazes

Vrijdagavond in de Boedha. Een buurtkroeg in Amsterdam, Oud-Zuid. Het behang is iets te kitsch, de verlichting van de flessen achter de bar iets te glad, de kroeg heeft net niet de hipheid die het wil hebben. Aanwezig: drie stamgasten, twee barvrouwen, mijn vrienden en ik. Eén gast staat iets te dronken aan de bar en gooit er soms een voorzichtig danspasje uit. De twee andere stamgasten gaan volledig op in het spel van hun gokkasten.

Ik bestel vier bier terwijl de man aan de bar contact met me zoekt. Hazes moet gedraaid worden, vindt hij. De barvrouw begint onmiddellijk een lofzang op de overleden zanger. Ze is het volledig met de stamgast eens en pakt een cd van André. Hij is fantastisch. En binnenkort gaat ze naar een concert waar andere artiesten Hazes-nummers zullen doen.

“Nou die Xander deed het destijds best aardig”, knoop ik een gesprekje aan. Dat is ze met me eens. Maar deze vrouw vindt het nog elke dag erg dat hij er niet meer is. En is er langzamerhand niet al eens een waardige opvolger, vraag ik. Tja, dat ligt toch moeilijk. “Hazes is Hazes”, zegt ze resoluut.

Heldenverering. Wie dacht dat Nederlanders nuchter waren, werd in 2004 lelijk verrast. Een heel voetbalstadion en nog wel meer stond op z’n kop vanwege de dood van de populaire volkszanger, of zanger van het levenslied zo u wilt. Nu is er een standbeeld en zijn er mensen die hem missen.

Zelf heb ik nooit echt helden gehad. Misschien mijn opa. Of voetballer Paolo Maldini, want die was linksback en ik ook. Maar verder… Maar daar lijkt nu verandering in gekomen. Want nu luister ik de muziek van Amy. Dat is haar voornaam en Winehouse haar achternaam. En die doet volledig recht aan haar. Ik weet niet hoe veel keer per week ik luister en hoe lang al, maar vervelen doet het nog lang niet.

Zaterdagavond zie ik op televisie een optreden van haar in Londen. Ik ben nieuwsgierig, want ik ken alleen haar cd. Dit moet nog in haar betere periode zijn geweest. Echt goed gaat het nu niet met haar, sinds ze lijkt op een wandelend drankorgel. Maar ook hier komt ze te laat, maakt ze na een paar nummers al het gebaar dat ik altijd naar mijn vrienden als ik vraag of ze bier willen hebben en staat ze wat wankelend op het podium. Ondertussen zingt ze met flinke uithalen en wiebelt ze op haar benen, iets wat waarschijnlijk op dansen moet lijken.

Na drie nummers kan ik het niet langer aanzien en -horen. Is dit het nou? Vinden de mensen in de zaal het echt leuk? En zou ik eigenlijk wel ooit naar een optreden van haar toe willen?

Nee, ik wil mijn mooie illusie liever in stand houden, ik luister alleen de cd. En omdat het me onduidelijk is hoe lang Amy Winehouse het nog zal maken begin ik alvast met de heldenverering. Want of er ooit nog een cd van Amy komt? De tijd zal het leren. En of er dan een waardig vervanger zal opstaan? Ik weet het niet. Amy is Amy.