BEDROG

DIT ARTIKEL SCHREEF IK VLAK VOOR DE TOUR BEGON. IK PLAATSTE HET NIET, VOND HET NIET GOED GENOEG. MAAR HET BLEEK TIJDENS DE TOUR WEL HEEL ERG RELEVANT TE ZIJN.

BEDROG
Ik niet meer precies wanneer ik precies mijn eerste touretappe zag, wel wat ik zag. Zwetende coureurs die vochten met elkaar en met de bergen. Tactiek, ploegenstrijd en topsport op de mooiste plekken van deze planeet. Ik weet dat ik direct gegrepen was. Sindsdien kijk ik elk jaar de Tour de France en andere grote wedstrijden die het wielerseizoen kent.

In die jaren zijn er heel wat renners gepasseerd die mijn helden werden. Marco Pantani, Richard Virenque, Laurent Jalabert, Michael Boogerd. Door hun strijdlust, hun dapperheid en hun kamikaze acties wisten ze mijn sympathie te winnen. Hun ontsnappingen, de manier waarop ze de bergen bedwongen, dwongen bij een diep respect af voor de sportmannen in deze tak van sport.

Maar als liefhebber van de wielrensport kun je helaas niet alleen maar bewonderen of volledig ondergedompeld worden in deze bewondering. Om de zoveel tijd wordt dat wat achter het toneel van deze sport gebeurt naar voren gebracht. Dopingbeschuldigingen, soigneurs die opgepakt worden met injectienaalden vol EPO en verdachte artsen die relaties onderhouden met grote delen van het peloton.

Dezelfde Pantani en Virenque werden beide beschuldigd van dopinggebruik, evenals zovele andere renners. Veelvuldig tourwinnaar Lance Armstrong werd achtervolgd door dubieuze beschuldigingen van Franse zijde. Soms werd er iemand gepakt, zoals met een TVM verzorger gebeurde. Maar nog veel vaker volgden vele ontkenningen.

Eigenlijk weet iedereen wel dat er ‘gepakt’ wordt in de wielerwereld. De renners weten het, de journalisten weten het. Het publiek? Een groot deel van het publiek weet het. Maar niemand wil het eigenlijk echt weten. En daarom lullen we er gewoon overheen. Doen we elke zomer weer vrolijk mee met Mart Smeets en zijn we enthousiast over weer een nieuwe tourwinnaar. We doen allemaal net even alsof we gek zijn, terwijl niemand eigenlijk kan zeggen of de wedstrijd eerlijk verlopen is.

De tour van vorig jaar maakte het al stukken moeilijk om deze comedy vol te houden. Favorieten Basso en Ullrich werden net als een groot aantal andere renners op verdenking van dopinggebruik uit de koers genomen. Wat volgde was een wedstrijd zonder favorieten, waarin de Amerikaan Landis uiteindelijk na een wonderbaarlijk herstel de eindzege pakte. De gele trui werd hem uiteindelijk ontnomen na de ontdekking dat ook hij doping had gebruikt. Hoewel ook hij ontkende, bleef er op deze manier helemaal niets over om nog van te genieten.

En vorige week bekende ineens de een na de ander. Aldag, Holm en Zabel. De Telekom ploeg bleek ineens iets anders te zijn dan een degelijk team met harde werkers. En ook Bjarne Riis, tourwinnaar van 1996 bekende ook te hebben gebruikt. Elf jaar heb ik ook Riis als een tourwinnaar gezien, een held die in 1996 de allerbeste was. Een veteraan die nu op professionele wijze de leiding geeft aan een profteam. In een moment bleek de herinnering aan de tourzege van Riis een leugen, elf jaren van bedrog.

Het is de druppel. Waar kun je nog wel op vertrouwen, als niets lijkt wat het is. Want de twijfel begint nu pas echt. Welke tourwinnaars hebben nog meer op onrechte wijze overwinningen behaald? Of wint de beste dopinggebruiker de Tour? Wanneer ik weer naar een etappe zal gaan kijken weet ik nog niet.